In gesprek met jou...
Kinderboekenweek
Woensdag 6 oktober begon de kinderboekenweek en die staat helemaal in het teken van ‘worden wat je wilt’. In onze lokale bibliotheek openden ze de kinderboekenweek met een ‘droomberoepenmarkt’ en op de basisschool van onze jongste vragen ze ouders voor te lezen, voor ‘vos’ te spelen en te vertellen over hun bijzondere beroep.
Droomberoep
Blijkbaar heb ik zo’n bijzonder droomberoep, want ik mag bij beide aanwezig zijn en kinderen vertellen over mijn werk. Als schrijver heb ik er natuurlijk alle belang bij dat kinderen blijven lezen. Of je nu teksten voor de krant schrijft of voor je eigen bedrijf, als kinderen niet meer lezen, zullen ze later als volwassene ook niet jouw teksten lezen. Of ze zelfs niet kunnen schrijven.
Fantasie
En toen ging mijn fantasie met mij op de loop. Zou dat echt mogelijk zijn? Dat we over een x-aantal jaren weer met plaatjes communiceren? Zoals we dat heel vroeger ook deden? En vinden we dat dan vooruitgang? Zoals we de ontwikkeling van het schrift zoveel jaar geleden een hele vooruitgang vonden? Ik voel dat ik in de valkuil van mijn vader en opa dreig te vallen en hierover ga denken/filosoferen (afhankelijk van wie je het vraagt).
Ik doe een stap terug en ben met mijn gedachten terug bij de kinderboekenweek. Wat ga ik de kinderen vertellen over mijn beroep en hoe laat ik ze ervaren wat er zo leuk aan is?
Plezier
Onze zoon ziet oprecht het plezier van schrijven niet in. Opgroeiend in ons digitale tijdperk is zijn motoriek veel meer aangepast aan toetsenbord en game-console, dan aan pen en papier. En toch vindt hij het geweldig om pennen en papier te krijgen. Wat zou voor hem, en al die andere kinderen met hem, het schrijven nou wel leuk maken?
Collega-ondernemer en vriendin Ingrid Aaltink had daar wel ideeën over. Als eigenaar van KennisEducatieCentrum en Huiswerkbegeleiding Nijverdal is zij een ongekende ervaringsdeskundige, waar ik met enige regelmaat mee ‘spar’.
Deze keer kwam ze met het idee de kinderen hun eigen verhaal te laten schrijven. Niet zomaar een verhaal natuurlijk, maar bijvoorbeeld een stripverhaal met lege tekstballonnen. Ik zou er zelfs een prijsje tegenover kunnen zetten, iets verloten onder alle inzenders. Woensdag 6 oktober meld ik mij in de bieb met notitieboekjes, pennen en een stapel in te vullen strips. Het is gezellig druk en diverse kinderen vinden schrijven best wel leuk. Dat doet mijn schrijvershart natuurlijk goed. Aan het eind van de middag heb ik nog één strip over…
Vandaag, dinsdag 12 oktober, ga ik voorlezen op school. Mag ik waarschijnlijk vertellen over mijn werk en natuurlijk neem ik ook voor deze kinderen een strip mee. Zoonlief vindt het geweldig dat ik dit doe en ik hoop dat de rest van de klas er net zo overdenkt.
Dom, dom, dom
Terwijl ik hier mee bezig ben en dit blog schrijf, doemen er steeds beelden op van schrijfopdrachten die in allerlei boeken staan. Waar ik in mijn blogs ook al uitgebreid over geschreven heb. Ik had het zelf kunnen bedenken. Dom, dom, dom. En toch ook weer niet. Schrijven is voor volwassenen toch echt wel iets anders dan voor kinderen. Daar moet je dus op een andere manier mee omgaan. En hierover praten met anderen geeft mij enorm veel inspiratie. Of het roept vraagtekens op, die middels een zoektocht op internet veranderen in uitroeptekens. Maar daarover een volgende keer meer.
Meer gesprekken...
Zoals je wel ziet, kun je niet rechtstreeks reageren op mijn blogs. Daar heb ik bewust voor gekozen. Niet dat ik bang ben voor jouw reactie, maar wel om te voorkomen dat ik te veel rotzooi op mijn website krijg. Daar zitten we toch geen van allen op te wachten, wel?!? Wil je reageren, maak dan alsjeblieft gebruik van mijn contactformulier. Met plezier zet ik je reactie dan onder het blog op de site!