Ontslag
…uit het duistere binnenste van de hamam
Na wat aanmodderen en afwachten heb ik toch ontslag genomen bij de hamam en ik was gelijk een stuk opgewekter! Ben uit het duistere binnenste van de hamam gekomen en kan me nu weer koesteren in de zon. En weet je hoeveel ik in die 2 weken heb verdiend? Het overweldigende bedrag van 20 lira. Dat krijg je als je voor een premie werkt. En ik kon het geld pas een dag later ophalen, want de baas had geen Turks geld in de hamam, alleen euro’s of dollars. Euro’s vond ik ook geen probleem, maar de wilde liever dat ik het geld de volgende dag kwam halen, als ik het niet direct nodig had. Vreemde vogel die baas.
En in de hamam is het eigenlijk helemaal niet donker, zeker niet overdag als de zon schijnt, maar in mijn gedachten is het altijd een donker hol. Lopend in de zon was ik er van overtuigd dat ik weer eens een goede beslissing had genomen. Baas snapte er natuurlijk niets van, hij zit toch ook de hele dag op klanten te wachten en het zou binnenkort echt beter worden. Maar ja, daar geloofde ik niet echt meer in en van dat beetje geld kon ik echt niet rondkomen. Was meer fooi dan loon! En met alle vreemde dingen die er in en rond de hamam gebeuren. Er kwam namelijk wel meer op tafel dan alleen eten en wapens. De mannen gingen ook vrij openlijk aan de slag met drugs. Ik zag het vol verbazing gebeuren. De wapens gaven mij al een heel slecht gevoel en door de drugs is mijn beslissing om ontslag te nemen nog wat versneld.
Waar ik mij achteraf wel over verbaas, is dat ik me door een van de mannen van de hamam toch heb laten versieren. Zoals ik eerder al schreef versierde hij me letterlijk met enkel- en armbandjes, maar later wist hij zich ook in mijn hart te wurmen. Dat begon heel onschuldig met wat geflirt, maar op een gegeven moment werd het toch wat meer. En hoeveel jongens/mannen het tegendeel ook bewezen hebben; elke keer ging ik toch weer uit van hun goede bedoelingen. Zo ook bij deze, Afif. Hij is zelfs een keer mee naar de bar geweest waar ik met klasgenoten en hun partners had afgesproken en onze lerares was mening dat dit een ‘zuivere’ man was. En zij had toch echt wel kennis van Turkse mannen!
Ik werkte natuurlijk niet meer bij de hamam en kwam er niet meer, sprak altijd ergens anders af met Afif. Tot hij op een gegeven moment verdween. Van het ene op het andere moment reageerde hij niet meer op berichtjes en toen ik bij de hamam naar hem vroeg, zeiden ze dat ze geen idee hadden waar hij was. Later bleek dat ze dat wel degelijk wisten: hij was opgepakt door de politie en zat in de cel. En het verbaasde mij niet eens!! Het was wel weer een bevestiging dat geen enkele Turkse man te vertrouwen is.
Omdat ik een paar weken terug naar Nederland zou vliegen, omdat de zesde cursus niet direct door zou gaan, werd mijn leed wat verzacht. En gelukkig had ik mijn vrienden van school nog. Toen ik na twee maanden terug kwam in het pension vertelde de baas dat Afif bij hem was geweest voor kamers voor een paar vrouwen/meiden die in de hamam werkten. Hij ging akkoord, omdat hij dacht dat het goede business was, maar kwam vervolgens tot de ontdekking dat ze een soort nachtclub van de hamam hadden gemaakt en dat die vrouwen er eigenlijk als prostituee werkten! En dus ook regelmatig klanten mee naar het pension namen. Zo’n soort pension wilde hij toch echt niet runnen. Hoe kun je je toch zo in mensen vergissen?
Niet meer werken gaf me in ieder geval genoeg tijd voor mijn studie en leuke dingen doen met mijn vrienden. En zo kwam ik in gesprek met een Nederlandse Turk die me vertelde dat Kras-reizen een hostess zocht voor de wintersport in Erzurum (ver weg in het oosten van Turkije). Een heel nieuw avontuur, waar ik het liefste direct met twee benen tegelijk in zou springen. En een mooie overbrugging van de wintermaanden waarin de cursus niet echt van de grond lijkt te komen. Hoewel ik een leuk gesprek had, ging die baan helaas aan mijn neus voorbij en voor ik het wist was ik alweer op zoek naar vliegtickets naar Nederland. Natuurlijk zo goedkoop mogelijk, maar ik kon niet goed beslissen wanneer ik zou vliegen. Uiteindelijk werd het half december en zo vierde ik Kerst en oud & nieuw gezellig met mijn familie en vrienden in Nederland.
En dat brengt dan weer een typisch Turkse discussie naar boven. Ik schreef al eerder dat de Turken heel anders denken over veel dingen dan wij (ik). Ik werkte in de hamam en kreeg van vrijwel iedereen te horen dat ik veel te veel geld betaalde voor mijn woonruimte (ik kon wel bij een van hun wonen) en dat ik niet naar school hoefde om Turks te leren, dat konden zij me ook wel leren. Maar als je dan om je loon vraagt, moet je niet zo moeilijk doen. Dat komt allemaal wel goed, ‘problem yok’ (geen probleem). Voor hun misschien niet, maar voor mij wel. Tijdens zo’n discussie kwam een keer ter sprake dat ik tijdelijk naar Nederland zou gaan om geld te verdienen. Of ik niet gewoon geld uit Nederland kon laten komen? Hoe dan?! Nou, ik had daar toch wel familie, konden die geen geld sturen? Haha, ik zie me al aankomen bij mijn ouders of broer. In geval van nood is dat natuurlijk altijd mogelijk, maar om een cursus Turks te volgen en omdat ik nou zo nodig in Turkije wilde wonen? Niet dus.
Daar dachten de Turken dus heel anders over. Daar heb je familie voor. Ook nu, jaren later, zit ik hier nog vol ongeloof mijn hoofd te schudden terwijl ik dit typ. Het is ook niet zo dat ik me dit allemaal nog goed herinner. Tijdens mijn verblijf in Turkije schreef ik elke week wel twee lange mails naar iedereen die wilde mee genieten van mijn avonturen. Gelukkig maar, want anders waren deze herinneringen niet in mijn boek gekomen. De komende tijd duik ik nog maar eens wat meer in die herinneringen, zodat ik weer leuke nieuwe delen toe kan voegen op mijn site!
Iets meer context
In 1999 werkte ik voor Toeristiek. Een bekende organisatie in de reisbranche die objectieve beschrijvingen maakte van alle toeristische accommodaties op zon- en skibestemmingen over de hele wereld. Daarvoor stuurden zij elk jaar zo'n 25 medewerkers de wereld over. Sommige reizen maakte je samen met een collega, sommige alleen. Op die reizen ging je een hele lijst hotels langs om alle gegevens te controleren of een nieuwe beschrijving te maken en voegde je de nodige informatie toe over de plaats. Voor iemand die altijd al de hele wereld heeft willen zien een droombaan!
Een echt Turks theehuis
Turkije was mijn eerste bestemming en ik verwachtte me in elk land zo thuis te voelen. Dat bleek niet het geval. De meeste landen heb ik met veel plezier bezocht, maar in Indonesië en vooral ook Thailand had ik veel moeite met het klimaat en de mensen. Gelukkig volgde er bijna altijd een reis naar Turkije. Hoe het verder allemaal verliep lees je in mijn boek...
Turkse Liefde - werk en school
Turkse Liefde - Lycische beschaving