Nadere kennismaking
...Turks leren
Een paar dagen later verhuisde ik naar Marmaris, waar ik vergezeld werd door een (voor mij) nieuwe collega. We hebben samen een leuke tijd gehad en ik bleef genieten van alle nieuwe Turkse ervaringen. Op onze vrije dag reden we naar Pamukkale. Een kalkafzetting een stuk het binnenland in. Van alle Toeristiek-bestemmingen is Marmaris het dichtste bij. Een heel bijzondere ervaring. Ik was helemaal gewend aan het toch wat ruige rotslandschap aan de kust en ineens reden we over een vlakte. Alsof we terug waren in de Nederlandse polder, maar dan met bergen aan de horizon. Pamukkale hebben we eerst maar eens van een afstand bewonderd. Alsof er een besneeuwde berg middenin het landschap lag.
Wat deden we hier in onze zomerjurkjes? Voor we bij de ingang waren reden we langs een veld vol met oude sarcofagen en brokstukken van gebouwen. Mijn brein maakte overuren voor horrorverhalen… Veel meer dan de kalkbekkens zijn me van die dag niet bijgebleven, hoewel we nog veel meer gezien hebben. Het bleek buiten nog steeds even warm te zijn en we hebben genoten van alles wat we zagen. In de bekkens zwemmen mocht al niet meer, maar dat was ook niet nodig, er langslopen was indrukwekkend genoeg. Het was een intensieve dag, met ook weer veel gereden kilometers. ’s Avonds ploften we moe maar voldaan in ons bed.
De week die mij nog restte in Marmaris was gevuld met het bezoeken van zeer uiteenlopende hotels, nog meer contacten met ongelooflijk gastvrije Turken en genieten van zon, zee en strand. Een heel aparte ervaring was wel onze ochtendkoffie. Omdat de koffie in ons hotel gewoon niet te drinken was, gingen we na het ontbijt een deurtje verder en genoten van een lekker kopje Turkse koffie. Steevast geserveerd met een klein glaasje, gifgroene, muntlikeur. Natuurlijk protesteerden we. We moesten nog rijden, werken, het was nog vroeg in de ochtend, maar de eigenaar trok zich niets van ons aan. De eerste lieten we staan, maar uiteindelijk gaven we toe aan de volhardende eigenaar en genoten van dit dagelijkse ritueel. Het gaf de reis een bijzondere glans.
Helaas kwam ook aan deze reis een eind en weer ging ik met pijn in mijn hart terug naar Nederland en bezocht weer diverse andere landen voor een nieuwe reis naar Turkije op het programma stond. In totaal maakte ik vier reizen naar Turkije voor Toeristiek, ging er twee keer op vakantie met mijn collega’s/vriendinnen van Toeristiek, maakte de ultieme zeilcruise en vergezelde een vriendin tijdens een rondreis die zij maakte voor haar werk. Mijn liefde groeide en groeide. Het grootste deel van toeristisch Turkije (de zuidwesthoek en Istanbul) had ik daarmee wel gezien en ik maakte plannen voor een totale rondreis langs nog veel meer delen van het land, die ik toch zeker gezien moest hebben. Natuurlijk leerde ik ook negatieve aspecten kennen. Mannen en jongens die alleen met je praten omdat ze seks met je willen. Een zeer flexibele klok; afspraken maken op een bepaald tijdstip kan, maar worden niet vaak nagekomen. Maar dat alles weerhield mij er niet van een mogelijkheid te zoeken de Turkse taal te leren.
Daar had ik pas na Toeristiek echt tijd voor, maar een cursus/opleiding vinden bleek moeilijk. In Doetinchem (waar ik woonde) was er niet genoeg animo voor en andere opleidingen waren te ver weg. En toen zag ik een advertentie van een organisatie die taalcursussen in het betreffende land aanbood. Ook Turks in Turkije! Ik kon kiezen uit een vier- of achtweekse cursus in diverse plaatsen. Dat werd natuurlijk acht weken, maar welke plaats? Ik koos voor Izmir, juist omdat dat niet een echte toeristenplaats was en de lokale bevolking daar waarschijnlijk geen Engels of Duits zou spreken. De perfecte locatie om de taal te leren, leek mij. Nou, dat heb ik geweten!
Terug in de schoolbanken...
Begin augustus 2004 kwam ik midden in de nacht aan op Izmir airport. Mensen van het pension waar ik verbleef haalden mij op, maar spraken geen Engels of Duits. Zij konden mij dus ook niet de weg naar de school vertellen. Met handen en voeten een klein beetje, maar dat bracht mij niet echt dichter bij de school. Gelukkig zaten er in mijn pension meerdere buitenlandse-studenten, die mij op weg konden helpen. Niet alleen met de weg naar school, ook met het inschrijven. Anders was er van mijn studie Turks niets terecht gekomen!
Die eerste dagen waren moeilijk, maar ik heb nooit spijt gehad en na een week was ik al praktisch ingeburgerd. Niet dat mijn gedachtesprong ook helemaal uitkwam. Als je 8 weken, 5 dagen per week, 4 uur per dag les hebt, in een plaats waar eigenlijk alleen maar Turks wordt gesproken, moet je de taal toch redelijk snel en goed leren. Of niet?!
In principe wel. De basis was er na die 8 weken ook. Alleen begon het voor mij toen pas. Ik kon me redden in de tegenwoordige tijd, had een vaag idee van de verleden tijd en de wetenschap dat er nog 10x 4 weken cursus waren… Want dat was de totale opleiding: 12x 4 weken cursus, met na elk blok een examen en certificaat en na afronding van het 12e blok een diploma Turks op C2 niveau. En dat wilde ik hebben!! Ik wilde echt de Turkse taal totaal beheersen.
Maar hoe ga je dat realiseren? Huisvesting, eten en opleiding zijn in Turkije niet direct duur, maar zeker ook niet gratis. Met mijn los-vaste banen kon ik steeds zoveel bij elkaar sparen dat ik een keer op vakantie kon, maar definitief naar Turkije gaan, was toch wel wat anders. Je wilt toch wel graag een bepaalde zekerheid behouden.
Met mijn ouders in Efeze, toen ze mij op kwamen halen in Izmir.
Vriendin/collega Helen van Toeristiek kwam in het voorjaar van 2005 met een advertentie uit de Volkskrant, dat een reisorganisatie een masseur zocht voor Turkije. Met mijn sportmassage diploma kon ik daar wel mee uit de voeten. Ik solliciteerde, had op zaterdag een gesprek en zat de dinsdag erna in het vliegtuig naar Turkije!! Waarbij er eigenlijk maar 2 dingen door mijn hoofd gingen: “Yes, ik ga weer naar Turkije!” en “O jee, waar ben ik nu weer aan begonnen?” Eenmaal voet aan grond in Turkije, viel alles van me af. Voelde me helemaal geweldig, weer helemaal thuis.
Iets meer context
In 1999 werkte ik voor Toeristiek. Een bekende organisatie in de reisbranche die objectieve beschrijvingen maakte van alle toeristische accommodaties op zon- en skibestemmingen over de hele wereld. Daarvoor stuurden zij elk jaar zo'n 25 medewerkers de wereld over. Sommige reizen maakte je samen met een collega, sommige alleen. Op die reizen ging je een hele lijst hotels langs om alle gegevens te controleren of een nieuwe beschrijving te maken en voegde je de nodige informatie toe over de plaats. Voor iemand die altijd al de hele wereld heeft willen zien een droombaan!
Een echt Turks theehuis
Turkije was mijn eerste bestemming en ik verwachtte me in elk land zo thuis te voelen. Dat bleek niet het geval. De meeste landen heb ik met veel plezier bezocht, maar in Indonesië en vooral ook Thailand had ik veel moeite met het klimaat en de mensen. Gelukkig volgde er bijna altijd een reis naar Turkije. Hoe het verder allemaal verliep lees je in mijn boek...