Werk en school
…hoe houd ik het in balans?
Stoppen met werken bij de hamam ging niet van het ene op het andere moment. Het gezwaai met wapens was wel de druppel. Ik raakte steeds meer gefrustreerd over het gedrag van mijn baas en sommige mannelijke collega’s en het feit dat ik te weinig tijd overhield voor mijn schoolwerk en mezelf.
De baas verwachtte dat ik elke vrije seconde bij de hamam zou zijn en een dag vrij was onbespreekbaar. Als het echt heel rustig was kon ik wel eens eerder naar huis, maar dat was niet vaak. En op de een of andere manier blijven ze maar denken dat ik dom ben of zo.
Zij zijn er van overtuigd dat ik met mijn vier talen vloeiend en twee een beetje een veel betere baan moet kunnen vinden. Dat denk ik ook, maar dan niet de baan die zij in gedachten hebben: in een winkelcentrum mensen naar binnen praten. Ik kan ze dan misschien wel goed naar binnen praten, omdat ik hun taal spreek, maar ze zullen er echt niet meer van gaan kopen. Dat werkt misschien bij Turken, maar niet bij de gemiddelde Nederlander, Duitser of Engelse. Mijn instelling sterkt hun mening dat ik niets van het leven snap en daarbij kan ik dan ook nog eens niet koken. Dat kan ik wel, maar niet op hun manier.
Met een salade kun je weinig verkeerd doen, dus ik mocht vrijwel elke avond de salade maken. Heel simpel, je hebt sla, tomaat, pepers, paprika en komkommer, dat hussel je door elkaar met voldoende dressing erover en klaar. Niet dus. De baas ging me wel even voordoen hoe ik alles moest snijden. Als je dan toch bezig bent…
En toen moesten er ook nog uien doorheen. Nou heb ik een gruwelijke hekel aan uien. Die koop ik niet, verwerk ik niet in maaltijden, ik houd gepaste afstand. Dat was een strijd die we beiden deels verloren. Ik moest toch uien snijden en door de sla husselen, maar ik deed dat als allerlaatste, zodat ik wat voor mezelf ZONDER UIEN apart kon houden. Als het aan de baas had gelegen had ik twee salades gemaakt. Eén voor hun, zoals zij het willen en vervolgens één voor mezelf. Wat een gezeur toch!
Turkse mannen en dan met name bazen en jongens die denken dat ze heel wat zijn, zijn echt bijzondere figuren. Denken maar dat ze alles tegen me kunnen zeggen, dat ze me alles kunnen laten doen en dat ik ‘ja en amen’ zeg. Dan hebben ze in mij toch een verkeerde persoon getroffen.
Wat ik dan wel weer leuk vond, was dat vier van mijn collega’s mij als hun ‘abla’, grote zus zagen en de vijfde voor mij ‘abi’, grote broer, was. Dat zijn een soort koosnaampjes die ze gebruiken voor mensen die niet direct familie zijn, maar waar ze wel een bijzonder band mee hebben. In een echte familierelatie heet het ook zo, maar dan is de lading toch wat anders.
Maar goed, de hele gang van zaken, de manier waarop ze met buitenlandse toeristen omgaan, het werkte op mijn zenuwen en ik kan niet gewoon mijn werk doen en me er niets van aantrekken. Ik wil dat zo’n hamam top draait en de klanten er met plezier komen en nog blijer weggaan. Dat betekent dat ik ze geen dure drankjes of producten aan ga smeren die ze niet nodig hebben, maar gewoon een geweldige massage geef en een gratis kopje thee. Zo waren er een keer drie Engelse vrouwen in de hamam, die alleen door een vrouw behandeld wilden worden. Dus deed ik de scrub, de zeepmassage en de oliemassage (maar heb de baas wel heel duidelijk gemaakt dat dit geen gewoonte zou worden, ik krijg het zo benauwd daar binnen). Ze vonden het geweldig! Zeiden zelfs dat als ik in Engeland was, dat ik maar langs moest komen, dan zouden ze me ook betalen voor een massage. Het was een gezellige middag. We hebben uitgebreid met elkaar gesproken, ook over mijn verhalen. Ze waren van mening dat ik ze echt moest publiceren.
Mijn lerares vindt mijn verhalen beter dan een Turkse soap en dat wil wel iets zeggen. Daar moet ik echt iets mee doen. Maar daar kom ik met mijn werk bij de hamam zeker weten niet aan toe.
Wat mijn frustratie nog vergrootte, was het feit dat ik maar niet uitbetaald kreeg. De baas hield mij (en de jongens) aan het lijntje, hij probeerde geld te lenen, na het suikerfeest zouden er grote groepen komen. Maar niets van dat alles en toen ze met pistolen begonnen te zwaaien hield ik het maar voor gezien.
Op school hadden we ondertussen de grootste lol. Als echte meidengroep gingen onze gesprekken vaak over mannen en vrienden en of we goed vonden wat ze wel of juist niet deden. Lerares Süreyya liet zich in deze gesprekken niet onbetuigd en zo leerden we veel van elkaars gewoonten. Zo kwamen er een hele discussie op gang over het opsommen van dingen en je handen daarbij gebruiken. Voor mij en veel andere Nederlanders is het heel gewoon bij een opsomming met een vuist te beginnen, als eerste je duim omhoog te doen, dan je wijsvinger en zo verder tot je pink. In Turkije beginnen ze met een open hand en vouwen de vingers dicht, te beginnen bij de pink. Uit de discussie bleek dat Duitsers en Engelsen het net zo doen als wij, Russen en Turken niet. En zo kwamen we door iets heel simpels ineens in een uitgebreide discussie, tot aan het punt of Turkije nu wel of niet in de EU moest. Zo ging het soms ook met de gesprekken over ‘onze’ mannen. Süreyya heeft ons heel veel geleerd over die Turkse mannen.
Op een zaterdag zijn we met z’n allen naar een bar geweest, Mijn klas, wat mensen uit andere klassen en de aanhang. Was ontzettend gezellig. Leuk om de mannen eens te ontmoeten waar we al zoveel over gehoord hebben. Een volgende uitje was een trip naar Thermessos. Dat is een zeer oude, erg mooie stad. Er zijn in de omgeving van Antalya zoveel mooie plekken, alleen daarvoor zou ik er al een maand op vakantie gaan.
Een tweede bezoek aan de bar met een stel klasgenoten viel niet helemaal goed. We hebben wel geconstateerd dat mijn Turks na een beetje alcohol een stuk beter wordt. Had het alleen bij rakı moeten laten en geen gintonic moeten drinken. Op de 1 of andere manier is gintonic erg slecht voor me. Heb dat al eens eerder ondervonden en gezegd dat ik het niet meer zou drinken, maar nu doe ik het echt niet meer. Dan is rakı toch beter. Het was in ieder geval erg gezellig in de bar!! Een van de jongens die er werken wilde na afloop (ja, de bar ging dicht, dom hoor) met mij en Ellen soep gaan eten (dat is hier zo gebruikelijk, in NL heb je de vette hap), maar dat zagen we echt niet zitten. Ellen is met mij mee naar het pension gelopen en vervolgens met een taxi naar huis gegaan. De meeste leuke bars zitten in Kaliçi, wat het voor mij wel makkelijk maakt. De volgende dag werd ik na een paar uur slapen nogal katerig wakker en ik had ’s avonds met Monika afgesproken! Dus zaten we ’s avonds weer in diezelfde bar. De jongen in de bar vroeg heel voorzichtig hoe het vandaag met me ging… Haha. Best goed, maar ik heb toch alleen maar vruchtensap gedronken.
Iets meer context
In 1999 werkte ik voor Toeristiek. Een bekende organisatie in de reisbranche die objectieve beschrijvingen maakte van alle toeristische accommodaties op zon- en skibestemmingen over de hele wereld. Daarvoor stuurden zij elk jaar zo'n 25 medewerkers de wereld over. Sommige reizen maakte je samen met een collega, sommige alleen. Op die reizen ging je een hele lijst hotels langs om alle gegevens te controleren of een nieuwe beschrijving te maken en voegde je de nodige informatie toe over de plaats. Voor iemand die altijd al de hele wereld heeft willen zien een droombaan!
Een echt Turks theehuis
Turkije was mijn eerste bestemming en ik verwachtte me in elk land zo thuis te voelen. Dat bleek niet het geval. De meeste landen heb ik met veel plezier bezocht, maar in Indonesië en vooral ook Thailand had ik veel moeite met het klimaat en de mensen. Gelukkig volgde er bijna altijd een reis naar Turkije. Hoe het verder allemaal verliep lees je in mijn boek...
Turkse Liefde - Lycische beschaving