Naar school
... Turkse les
De volgende ochtend kreeg ik een heerlijk ontbijt op het dakterras. Zittend in de ochtendzon genoot ik van het prachtige uitzicht over de baai, waar vandaan een prettig briesje woei. En terwijl ik met een laatste blik op de baai mijn koffie naar binnen goot, vroeg ik me af hoe ik het snelste bij Tömer kon komen.
Beneden maar eens bij de receptie vragen. De eigenaar van het pension kende Tömer wel en kon mij er 's middags wel naar toe brengen. Dan eerst maar eens de buurt verkennen en een grote fles water kopen.
Het kraanwater in Turkije is niet echt te drinken. Voor tandenpoetsen en een klein slokje is het oké, maar je drinkt er geen glazen vol van. Gelukkig vind je op bijna elke straathoek wel een 'minimarket', een winkeltje waar ze de belangrijkste zaken verkopen: water in 5 of 10 liter verpakking, vaak wat groente en fruit, altijd sigaretten en dan nog brood en broodjes en natuurlijk chips en snoep. En, ze zijn meestal van vroeg in de ochtend tot laat in de avond open, 7 dagen per week. Niet dat je echt van hun openingstijden op aan kunt, want als ze een keer geen zin hebben, blijft de winkel gewoon dicht.
Nog steeds genietend van de zon, maar toch regelmatig de schaduw opzoekend, liep ik door de bobbelige straatjes van Kaleiçi. De straten zijn bekleed met een soort grote, zandkleurige kinderkopjes. Samen met de Ottomaanse stijl gebouwde huizen, geeft het dit oude centrum van Antalya een geweldige sfeer. Onderweg zag ik diverse leuke winkeltjes en natuurlijk werd ik als toerist door de eigenaren vriendelijk begroet in de hoop dat ik mijn aandacht lang genoeg bij hun winkel zou houden om iets te kopen. Maar ja, de gedachte dat ik hier nog weken (en misschien zelfs wel langer) zou zijn en op zeker moment deel uit zou maken van de gemeenschap maakte mij niet hun ideale klant…
School gevonden
Hoe ik door de wirwar van straatjes de weg terug heb gevonden is nog steeds een beetje een raadsel, maar het lukte, mét voldoende drinkwater voor een dag of 2 en broodjes voor mijn lunch. Op het dakterras vond ik een plekje in de schaduw op de grote loungebank, waar ik mijn broodjes verorberde en een tijdje heerlijk heb zitten lezen. Toen het tijd werd met de pensioneigenaar naar Tömer te gaan was ik wel weer toe aan wat beweging. Samen gingen we op pad en strandden bij een zaak waar ze heerlijk ijs en allerlei banketwaren zoals baklava verkochten. Özmen stelde voor even een ijsje te eten (vandaar dat ik weet dat het heerlijk is…) om even af te koelen. De temperatuur was inmiddels flink opgelopen, dus ik stemde gretig in. Na het ijs eten moest hij helaas terug naar het pension, dus Tömer heb ik die dag niet gezien. De volgende dag had hij geen tijd voor me en kon me zelfs niet even uitleggen hoe ik moest lopen. Dan maar zelf op zoek en weer de route gelopen die we naar de ijssalon hadden afgelegd. Daar rondvragen leverde goede aanwijzingen op en even later stond ik voor de ingang van de school. Dat wil zeggen, ik stond beneden in een donker portaal en moest met de lift naar de 10e verdieping (of zo). Tijdens mijn verblijf in Antalya zou ik nog veel vaker in donkere portalen terecht komen.
Eventjes toerist spelen
Toch wat onzeker stapte ik in de lift, waar bij de knoppen netjes aangegeven stond waar Tömer zat. Bij de receptie zo goed mogelijk uitgelegd dat ik graag zo snel mogelijk met een les mee wilde doen. Ze waren in de tweede week van deze periode en ik kon instromen in een derde periode. Helemaal blij met het vooruitzicht dat ik de volgende week weer op school zou zitten, liep ik terug naar het pension. De eigenaar leek niet echt blij dat ik de school zelf had gevonden, maar daar kon ik niet mee zitten. Ik ging verder met mijn studie!
De dagen die volgden bracht ik door met het verkennen van het oude centrum. Kaleiçi betekent zoveel als 'binnen de muren' of 'binnen het kasteel' en wordt dan ook omringd door een stadsmuur, met daarin de indrukwekkende Hadrianuspoort. Deze triomfboog werd gebouwd ter ere van de Romeinse keizer Hadrianus, die in 130 na Christus de stad bezocht. Het is de enige nog bestaande poort in deze stadsmuur en de oudheid straalt er gewoon vanaf. Via de uitgesleten treden van een trappetje kom je op het niveau waar in die oudheid de paardenkarren door de poort gingen. De sporen van die karren zijn na al die jaren nog zichtbaar in de stenen. Grote, ook weer zandkleurige, stenen die glimmen in de zon en altijd nat lijken. Alsof het net geregend heeft. En hoewel je niet echt bang hoeft ze zijn dat je uitglijdt omdat ze nat zijn, zijn ze toch altijd wat glad. En erg oneffen, dus je moet wel blijven opletten waar je je voeten neerzet. Naast deze overblijfselen uit de oudheid genoot ik van de parkachtige aankleding en de verschillende theeterrassen. De fijnste vond ik die boven de haven. Als ik mijn pension uitliep kon ik een straat verder een trap naar beneden waarna ik in de haven uitkwam. Dan liep ik door de haven, volgde aan de andere kant het straatje naar boven (waarbij ik in het begin op de splitsing altijd stond te twijfelen welke kant ik op moest) en kwam dan op een groot terras waar altijd al veel Turken zaten te genieten van thee, spelletjes, elkaars gezelschap en het geweldige uitzicht. Later heb ik daar regelmatig mijn huiswerk zitten maken.
Echt Turks
Het weer op school zitten, was toch echt even wennen. Elke ochtend op tijd op staan, naar school lopen, vier uur alleen maar bezig zijn met de Turkse taal en dan weer terug naar ‘huis’ en nog een paar uur huiswerk maken. Gelukkig had ik al snel een vriendin, Monika. Een Duitse meid die in Istanbul al een aantal periodes had gevolgd en zo 1 of 2 periodes op mij voorlag. Fijn, omdat zij zo hier en daar wat voor mij kon vertalen en om min of meer dezelfde reden in Turkije verblijft. Onderling praten we veel Engels, omdat zij die taal wil verbeteren, en verder veel Duits en Turks. Zij laat mij kennismaken met echte Turkse ‘lunchrooms’. Kleine tentjes met een simpel terras, waar je uit de bakken in de vitrine uitzoekt wat je wilt eten en daar een paar lira voor betaalt. Heerlijk eten en goed voor de portemonnee. Niet onbelangrijk als je zo lang mogelijk in Turkije wilt blijven en nog geen bron van inkomsten hebt gevonden.
Daar is er weer één
In het pension kom ik in contact met verschillende mensen die mij willen helpen bij mijn zoektocht naar werk, waaronder een overduidelijk rijke man, die veel respect geniet. Hij belt met zijn contacten voor Isa (de jongen die helpt bij de receptie, het ontbijt, schoonmaken) en wil dat ook voor mij doen. Beter kun je het niet treffen, toch?!? Hij zei op een gegeven moment zelfs dat hij wilde dat ik zijn dochter was. Ik voelde me vereerd, dat een man met zoveel aanzien, zo over een buitenlandse vrouw denkt, wil toch wel wat zeggen. Tot we een keer samen op stap waren en hij vertelde dat hij mijn vriend wilde zijn. Daar kwam voor mij de ware Turkse aard weer boven. Is er dan echt geen enkele man hier die op een gewone manier met mij om kan gaan?!! De mooie baan in het 5 sterrenhotel met appartement gaat meteen in rook op, als ik aangeef niet van deze avances gediend te zijn.
Bezinning
De zoveelste teleurstelling in korte tijd verwerk ik met hard studeren. Het is geweldig zo intensief met de taal bezig te zijn, al maakt het vooruitzicht dat ik het examen niet kan doen, mij wel een beetje laks. En ik denk veel na over wat ik nou precies wil. Ik moet terug naar Nederland voor de bruiloft van mijn broer (daar kun je als getuige niet ontbreken), maar dan? Blijf ik dan in Nederland of ga ik terug naar Turkije? En kan ik dan mijn appartement aanhouden, of beter niet? Kan ik in Turkije echt werk vinden? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Weemoedig neem ik afscheid van de mensen op school en in het pension. Eerst maar eens genieten van de bruiloft, daarna zie ik wel verder.
Iets meer context
In 1999 werkte ik voor Toeristiek. Een bekende organisatie in de reisbranche die objectieve beschrijvingen maakte van alle toeristische accommodaties op zon- en skibestemmingen over de hele wereld. Daarvoor stuurden zij elk jaar zo'n 25 medewerkers de wereld over. Sommige reizen maakte je samen met een collega, sommige alleen. Op die reizen ging je een hele lijst hotels langs om alle gegevens te controleren of een nieuwe beschrijving te maken en voegde je de nodige informatie toe over de plaats. Voor iemand die altijd al de hele wereld heeft willen zien een droombaan!
Een echt Turks theehuis
Turkije was mijn eerste bestemming en ik verwachtte me in elk land zo thuis te voelen. Dat bleek niet het geval. De meeste landen heb ik met veel plezier bezocht, maar in Indonesië en vooral ook Thailand had ik veel moeite met het klimaat en de mensen. Gelukkig volgde er bijna altijd een reis naar Turkije. Hoe het verder allemaal verliep lees je in mijn boek...