Nadere kennismaking
...Turkse schoonfamilie
Maar goed, op mijn vrije dag had ik afgesproken met Bilal in Alanya. Het was een gezellig weerzien, ook met diverse andere ‘vrienden’ daar. Bilal vroeg me of ik zin had mee te gaan naar zijn familie in Anamur. Hoewel ik direct volmondig ‘ja’ wilde zeggen, kwamen er toch wat bezwaren naar boven. Kon ik zomaar als vriendin met hem mee gaan? Wat moesten z’n ouders wel denken?! Als ze maar niet zouden denken dat we zouden gaan trouwen of zo. Bilal wist mij ervan te overtuigen dat zijn ouders heel modern en ruimdenkend waren en het heel leuk zouden vinden. Dus stapten we samen met zijn broer in de auto en gingen op weg. Nog eens een paar uur rijden. Bilals broer sprak geen Duits of Engels, dus alle gesprekken liepen via Bilal. In Anamur aangekomen maakten we een stop bij een kasteelruïne. Aan de ene kant niet heel bijzonder, aan de andere kant voor mij de eerste keer dat ik waterschildpadden in het wild zag. Daar denk ik elke keer weer aan.
Hartverwarmend
Bilal (linksonder op de grond) met zijn ouders, zusje en broer. Twee andere broers en een zus ontbreken hier.
De kennismaking met zijn ouders en zusje was hartverwarmend. Daar kunnen wij in Nederland nog heel wat van leren! Als eerste zagen we zijn vader, aan het werk op een bananenplantage. Een klein mannetje (zeker een kop kleiner dan Bilal, die net niet zo lang was als ik) met een door de zon verweerd gezicht en de vrolijkste pretoogjes die ik ooit heb gezien. Met een grote lach tilde hij Bilal van de grond en draaide hem rond. Bilals moeder en zusje zagen we bij hun thuis. Een super lieve vrouw en heel aardig meisje, die Bilal als de verloren zoon binnenhaalden en mij ook zeer hartelijk welkom heetten. Helaas spraken zij ook geen woord over de grens en mijn ‘merhaba’ was bij lange na niet genoeg voor een goed gesprek. Alles liep dus via Bilal. Niet precies was ik wilde. Ik wilde zelf met die mensen kunnen praten! Daar, op dat moment, besloot ik dat ik Turks zou gaan leren. Niet alleen de taal, maar ook veel van hun cultuur. Want ik voelde me best ongemakkelijk. Er werd van alles op tafel gezet, eten, drinken, Bilal en ik mochten aan de keukentafel zitten en zij zaten in de kamer. Ik wilde me graag een van hun voelen, er gewoon bij horen en niet anders behandeld worden. Ik heb toen wel gedacht dat ik beter niet had kunnen gaan, maar ik ben nog steeds heel erg blij dat ik het wel gedaan heb. Bilals vader en moeder voelen nog steeds als mijn Turkse schoonouders, ondanks het feit dat ik nooit echt een relatie met Bilal heb gehad.
Een andere herinnering die me altijd is bijgebleven, is het eten van verse vijgen. Bilal plukte een vrucht uit een boom en gaf die aan mij. Toen hij zag dat ik geen idee had wat het was, ‘brak’ hij hem open. Zag er niet echt smakelijk uit, maar hij wist me te overtuigen dat ik ‘m op moest eten. Nu heb ik al jaren een vijgenstruik in de tuin staan en geniet elk jaar opnieuw van heerlijke verse vijgen.
Alleen terug
Aan het eind van de middag reden we terug naar Alanya en na een korte stop ging ik door naar Fethiye. Ik moest tenslotte de volgende dag weer werken. De rit die overdag geweldig is, is ’s avonds een heel avontuur. Maar ook van die rit heb ik genoten. Al schrok ik heel erg toen er ineens een wolf de weg overstak…
De receptionist van mijn hotel in Fethiye haalde duidelijk opgelucht adem toen hij mij weer zag verschijnen. Ik was zonder bericht langer weggeweest dan zij gewend waren en ze hadden zich oprecht zorgen gemaakt.
Iets meer context
In 1999 werkte ik voor Toeristiek. Een bekende organisatie in de reisbranche die objectieve beschrijvingen maakte van alle toeristische accommodaties op zon- en skibestemmingen over de hele wereld. Daarvoor stuurden zij elk jaar zo'n 25 medewerkers de wereld over. Sommige reizen maakte je samen met een collega, sommige alleen. Op die reizen ging je een hele lijst hotels langs om alle gegevens te controleren of een nieuwe beschrijving te maken en voegde je de nodige informatie toe over de plaats. Voor iemand die altijd al de hele wereld heeft willen zien een droombaan!
Turkije was mijn eerste bestemming en ik verwachtte me in elk land zo thuis te voelen. Dat bleek niet het geval. De meeste landen heb ik met veel plezier bezocht, maar in Indonesië en vooral ook Thailand had ik veel moeite met het klimaat en de mensen. Gelukkig volgde er bijna altijd een reis naar Turkije. Hoe het verder allemaal verliep lees je in mijn boek...