Straatventers
…je kunt het zo gek niet bedenken
Waar je in Turkije echt niet omheen kunt, zijn de straatverkopers. Waar je ook komt, van de grootste stad tot het kleinste dorp, er zijn altijd straatverkopers actief. En ze verkopen echt de meest uiteenlopende dingen.
In gebieden waar veel toeristen komen zie je er vanzelfsprekend meer, die dan ook de meeste vreemde dingen verkopen, omdat ze ervan overtuigd zijn dat toeristen dáár op zitten te wachten. En waarvan de meeste toeristen zich hoogst verbaasd afvragen waarom die verkoper uitgerekend dát verkoopt.
De super toeristische verkopers vond ik niet zo geweldig, vooral omdat zij elke toerist aanklampen en je er soms letterlijk niet omheen kunt lopen. Verkopers waar ik echt van genoot zijn de thee- en simitverkopers. Simit zijn die ringvormige broodjes, meestal rijkelijk besprenkeld met sesamzaad en op verzoek besmeerd met heerlijke roomkaas. Perfect als snel ontbijt op weg naar school of werk…
Aan de theeverkopers moest ik wel even wennen. Zit je niets vermoedend te genieten op een bankje in een park, staat er ineens een mannetje met een dienblad vol theeglaasjes voor je. In het begin wuifde ik ze weg, niet zeker van hun bedoelingen. Maar hoe meer ik inburgerde en de taal beter ging spreken, hoe zekerder ik mij voelde over de gebruiken en met een gerust hart een kopje thee aannam. Met een heel tevreden gevoel genoot ik nog meer van mijn moment in dat park. Gezicht met mijn ogen dicht gericht naar de zon, af en toe nippend van mijn thee. Voor extra sfeergenot dit keer mét suiker.
Ik drink al jaren thee en koffie zonder suiker, wat mij vaak vreemde blikken oplevert van de Turken. Zij doen rustig drie klontjes suiker in een kopje dat je met twee slokken leeg hebt. Toegegeven, hun suikerklontjes zijn ongeveer de helft van onze suikerklontjes, maar dan nog.
Naast de verkopers die je zomaar in het park tegenkomt, zie je er veel langs de weg. Hele kramen met groente en fruit, maar soms ook alleen een theeventer. Toen ik een keer op pad was met Anna, stopten we bij zo’n theeverkoper langs de weg. Zoals je op de foto ziet had hij een grote tank voor water, met een (camping)brander eronder en brouwde daar ter plekke zijn thee als in een semaver, zoals je in Turkije veel ziet. Twee theepotten bovenop elkaar, op het vuur. In de onderste kan zit water, in de bovenste thee. Hiervoor doen ze een flinke schep losse thee in de pot en gieten er kokend water uit de onderste kan bij. Per klant schenken ze naar smaak thee en water in een glaasje. Je kunt dus zowel erg sterke als heel slappe thee krijgen.
Geheel in stijl had deze man er wat mini tafeltjes en stoeltjes bij staan, zodat we even echt konden genieten. En dat maakt het eigenlijk bijzonder. Het is niet zozeer de thee, want die smaakt redelijk gewoon, maar de hele entourage die er zo’n typisch Turks moment van maken. Voor mij blijft het bijzonder, hoe gewoon het voor de meeste Turken ook is.
En het is geweldig om te zien hoe leuk die Turkse verkopers het vinden als je, als toerist, meedoet met deze Turkse gebruiken.
Ze doen het met zoveel zwier en plezier, dat je bijna niet kunt weigeren, maar het is wel fijn als je weet ‘hoe het werkt’. Dat je met een gerust hart een kopje thee kunt drinken. Dat ze niet proberen je een poot uit te draaien of op een andere manier geld proberen af te troggelen. Ze bieden je oprecht een kopje thee aan, omdat jij daar misschien wel net zoveel zin in hebt, als alle Turken die een kopje thee drinken. Zittend op die mini krukjes. Wat een sfeer, wat een beleving!
Iets meer context
In 1999 werkte ik voor Toeristiek. Een bekende organisatie in de reisbranche die objectieve beschrijvingen maakte van alle toeristische accommodaties op zon- en skibestemmingen over de hele wereld. Daarvoor stuurden zij elk jaar zo'n 25 medewerkers de wereld over. Sommige reizen maakte je samen met een collega, sommige alleen. Op die reizen ging je een hele lijst hotels langs om alle gegevens te controleren of een nieuwe beschrijving te maken en voegde je de nodige informatie toe over de plaats. Voor iemand die altijd al de hele wereld heeft willen zien een droombaan!
Een echt Turks theehuis
Turkije was mijn eerste bestemming en ik verwachtte me in elk land zo thuis te voelen. Dat bleek niet het geval. De meeste landen heb ik met veel plezier bezocht, maar in Indonesië en vooral ook Thailand had ik veel moeite met het klimaat en de mensen. Gelukkig volgde er bijna altijd een reis naar Turkije. Hoe het verder allemaal verliep lees je in mijn boek...
Turkse Liefde - soaps en films
Turkse Liefde - eigen appartement
Turkse Liefde - werk en school
Turkse Liefde - Lycische beschaving