Terug in Turkije
…mijn leven gaat verder
Na een kort verblijf bij mijn ouders in Nederland keer ik eind februari 2006 terug naar Antalya. Mijn klasgenoten en ik zijn klaar voor het vervolg van onze lessen Turks. De zesde maand al en tot onze grote vreugde is Sürreya nog steeds onze lerares.
Ik geniet weer met volle teugen en vind het heerlijk om in het Turks verhalen te schrijven en die na te laten kijken door Sürreya. Het blijft lastig de nieuwste grammatica toe te passen, wat meer ‘volwassen’ taal te gebruiken. Toch leer ik er veel van, wat me aanmoedigt mijn verhalen te blijven schrijven.
Besneeuwde bergen
Waar ik ook van blijf genieten, is het uitzicht vanaf ‘mijn’ dakterras. Als ik ooit mijn eigen appartement vind, zal ik dat erg missen. Op een mooie zaterdagochtend ontbijt ik op het dakterras, genietend van het glinsterende zonlicht op het water in de baai, omlijst door besneeuwde bergtoppen in de verte. Nog een paar weken en dan is de sneeuw waarschijnlijk weg. Die gedachte geeft me een wat verdrietig gevoel. Veel tijd om daar over na te denken heb ik niet, want er staat een uitstapje naar Selge en Aspendos op het programma. Plaatsen met diverse oudheidkundige opgravingen. Anna’s vriend brengt ons er naar toe. Als buschauffeur van touringcars vol toeristen heeft hij alle toeristische trekpleisters al vaak genoeg gezien en ter plekke blijft hij in de auto, of keuvelt wat met de lokale bevolking.
De rit van zo’n 100 km voert ons over (de al eerder beschreven) zeer bochtige bergwegen. Op een gegeven moment komen we langs een soort canyon waar we over een brug moeten die net breed genoeg is voor de auto. Daarna gaat de weg een heel eind omhoog, met van de heerlijke haarspeldbochten. De vriend van Anna is een zeer geoefende chauffeur die de bochten zonder problemen neemt en ik geniet vooral van het uitzicht. Zelf mag ik overigens ook graag dit soort wegen rijden, je voelt je haast één met de natuur.
Selge blijkt niet heel veel voor te stellen. Het is een boerendorp met zo’n 1000 inwoners, die vooral leven van de verkoop van hun producten op de vrijdagmarkt. In een dorp 70 km naar beneden… Op de vrijdag rijdt daar dan drie keer een dolmuş naar toe. De oudere vrouwen gaan naar de markt, de jongere meiden mogen er niet heen. Hoe vallen zulke ‘middeleeuwse gebruiken’ te rijmen met de schotelantennes die je op elk dak ziet? Niet een discussie die we voerden met de dames die ons deze wetenswaardigheden vertelden. Een groepje van acht tot tien vrouwen begeleidde ons van het einde van de weg over een rommelig stenen pad naar het theater, terwijl ze ons van alles vertelden. Het theater is in Selge eigenlijk het enige dat echt het bezichtigen waard is. Maar meer nog dan die stenen blijft de ontmoeting met de vrouwen in mijn herinnering leven. Het was mooi dat Anna en ik ondertussen een redelijk woordje Turks spreken, maar zelfs met Engels en Duits konden verschillende vrouwen wel uit de voeten. En dat terwijl er niet zoveel toeristen komen. Zelfs niet in de zomer. Na ons gesprek en het maken van de nodige foto’s hebben we natuurlijk hun handelswaar bekeken en wat gekocht.
Aspendos
Als we klaar zijn heeft Doğan (Anna’s vriend) de auto gekeerd en we rijden dezelfde weg terug naar beneden. Bij een restaurantje genieten we op een terras langs de rivier van een heerlijke lunch. Verse, gebakken vis met patatjes en salade. Heel eenvoudig, maar het smaakte echt verrukkelijk! Zeker als je dan ook nog een prachtig uitzicht over de rivier hebt.
Na het eten en een lekker kopje Turkse koffie ging het verder naar Aspendos. Anna was daar al vaker geweest, maar voor mij was het de eerste keer. Het is het mooiste en best bewaarde theater in (dit deel van) Turkije. Van buiten lijkt het niet echt bijzonder, maar binnen stond ik echt even stil van verbazing. De meeste theaters uit de oudheid lijken niet veel meer dan een grote stapel stenen, driekwart rond als een tribune en in het midden op de grond een podium. Je hebt best veel fantasie nodig om je voorstellen dat hier toneelstukken werden opgevoerd. Niet in Aspendos. Als je hier binnenloopt krijgt de spanning van de komende voorstelling je zomaar in zijn greep en wil je als vanzelf op de tribune gaan zitten en wachten tot het gordijn opgaat. Niet dat er een gordijn hangt.
In het theater van Aspendos zijn veel versieringen bewaard gebleven, die echt tot je verbeelding spreken. Dat, met het tijdstip (eind van de dag) dat we daar waren, maakten ons bezoek tot een onvergetelijk geheel. Prachtig warm zonlicht streek over de stenen van het theater en de lange schaduwen brachten het geheel tot leven.
Buiten het theater kon ik nog snel een blik werpen op het stadion, het aquaduct en de oude marktplaats. Er was nog veel meer te zien, maar helaas moest Doğan terug naar zijn bus om toeristen rond te rijden. Deze plek stond wel gelijk op een hoge plek op het lijstje om met paps en mams te bezoeken.
Zonsverduistering
Mijn ouders zouden eind maart naar Antalya komen om samen met mij naar de zonsverduistering te kijken. En natuurlijk om met eigen ogen te zien dat het echt wel heel erg leuk is in Antalya. Nadat ze mij in 2004 uit Izmir opgehaald hadden, begrepen ze ineens mijn liefde voor Turkije. En hoewel ze mij altijd alle vrijheid hebben gegeven om te doen wat mijn hart me ingeeft, vonden ze het best een beetje moeilijk dat ik ineens zover weg woonde.
Om hun bezoek tot een succes te maken, was het wel zaak een overnachtingsplek te vinden. Begin maart werd dat al knap lastig en de druk om een eigen appartement te vinden steeg behoorlijk. Hoe me dat uiteindelijk lukte en waar je dan weer tegenaan loopt, lees je volgende week!
Iets meer context
In 1999 werkte ik voor Toeristiek. Een bekende organisatie in de reisbranche die objectieve beschrijvingen maakte van alle toeristische accommodaties op zon- en skibestemmingen over de hele wereld. Daarvoor stuurden zij elk jaar zo'n 25 medewerkers de wereld over. Sommige reizen maakte je samen met een collega, sommige alleen. Op die reizen ging je een hele lijst hotels langs om alle gegevens te controleren of een nieuwe beschrijving te maken en voegde je de nodige informatie toe over de plaats. Voor iemand die altijd al de hele wereld heeft willen zien een droombaan!
Een echt Turks theehuis
Turkije was mijn eerste bestemming en ik verwachtte me in elk land zo thuis te voelen. Dat bleek niet het geval. De meeste landen heb ik met veel plezier bezocht, maar in Indonesië en vooral ook Thailand had ik veel moeite met het klimaat en de mensen. Gelukkig volgde er bijna altijd een reis naar Turkije. Hoe het verder allemaal verliep lees je in mijn boek...
Turkse Liefde - werk en school
Turkse Liefde - Lycische beschaving