Nadere kennismaking...
…vriendschap
Na die eerste reis was ik dus verkocht. In de drie jaar die volgden vloog ik de hele wereld over voor Toeristiek en zag veel prachtige landen. Maar nergens was ik zo thuis als in Turkije. Zelfs niet in Nederland.
.jpg)
Die eerste reis was een soort openbaring. Alanya was in die tijd (1999) eigenlijk al één groot hotel en dé vakantiebestemming in Turkije. Niet het meest karakteristiek en vol met jongens die denken even makkelijk te kunnen scoren. Overal op straat werden we aangesproken, iedereen wilde wat verkopen. Bij elk hotel werden we met open armen ontvangen, want ze dachten dat wij (eindelijk) gasten kwamen brengen. Omdat in die tijd het proces tegen Öcalan bezig was, durfden veel mensen niet op vakantie naar Turkije en waren veel hotels leeg.
Na een paar dagen genoten we al enige bekendheid in de buurt waar wij verbleven en werden we minder lastig gevallen. Zeker als we af en toe tijd maakten voor een praatje of kopje thee. Dat bleek ook te werken in toeristische winkelstraten. De verkopers schreeuwen letterlijk om aandacht. Als je voorbij loopt met oogkleppen op, zoals veel toeristen doen, gaan ze harder schreeuwen. Als je vriendelijk gedag zegt en af en toe wat belangstelling toont voor hun waar, zijn ze over het algemeen al tevreden en laten je verder lopen. Natuurlijk willen ze iets verkopen en natuurlijk doen ze daarvoor hun uiterste best. Soms een beetje té. Maar dat heb je soms in Nederlandse winkels ook…
Vriendschap
Ik heb genoten van de contacten die we legden en vriendschappen die opkwamen. De receptionist van ons hotel, Bilal, had een broer met een restaurant, dat hij ons natuurlijk van harte aanbeval. Daar eten schepte gelijk een band en zo gingen we na werktijd met z’n allen het uitgaansleven in. We bezochten bars en disco’s waar alle toeristen heen gaan, maar ook barretjes waar vooral lokale bevolking komt.
Mijn band met Bilal werd net even iets inniger dan ik aan het begin van de reis voor mogelijk had gehouden. Ik werd zowaar een beetje verliefd! En toch, al snel kwam de typisch Turkse bezitterigheid om de hoek kijken. Uitgaan met mijn collega’s en daar met andere vrienden praten, terwijl Bilal aan het werk was, kon hij niet echt waarderen. Ik kon toch wel gewoon in het hotel blijven? Daar was ik dus snel klaar mee. Hij niet. Toen we terugvlogen naar huis, maakten mijn collega’s en ik grapjes, dat hij me vergeten zou zijn, zodra de nieuwe lichting toeristen aan zou komen.
De reis naar huis was zwaar. Niet vanwege Bilal, maar omdat ik toen al mijn hart verloren had aan het land. Een paar maanden laten werd ik weer naar Turkije gestuurd voor Toeristiek. Dit keer verbleef ik in Fethiye en Marmaris. Geheel tegen mijn verwachtingen in was Bilal blijven bellen. Keer op keer maakte ik hem duidelijk dat ik niet zijn vriendinnetje was en niet zomaar naar Turkije kon komen. Na verloop van tijd werden onze gesprekken beter, vriendelijker.
Ik vertelde hem dat ik weer naar Turkije kwam, maar wel ver bij hem vandaan zat. Fethiye – Alanya is zo’n vier uur rijden, over bochtige bergwegen… En toch heb ik die reis gemaakt. Qua kilometers leek het namelijk goed te doen. Ik heb ontzettend genoten van de rit, al duurde die zeker twee keer langer dan ik dacht. Auto rijden in Turkije was geweldig! Vreselijk chaotisch en een groot beroep doend op je eigen verantwoordelijkheid. Die bochtige bergweg, langs de kust was prachtig! Aan de ene kant steile bergen of pijnboombossen, aan de andere kant een afgrond met uitzicht over zee. Balen als je achter een vrachtwagen in slakkengang zat, genieten in volle vaart naar beneden.
Iets meer context
In 1999 werkte ik voor Toeristiek. Een bekende organisatie in de reisbranche die objectieve beschrijvingen maakte van alle toeristische accommodaties op zon- en skibestemmingen over de hele wereld. Daarvoor stuurden zij elk jaar zo'n 25 medewerkers de wereld over. Sommige reizen maakte je samen met een collega, sommige alleen. Op die reizen ging je een hele lijst hotels langs om alle gegevens te controleren of een nieuwe beschrijving te maken en voegde je de nodige informatie toe over de plaats. Voor iemand die altijd al de hele wereld heeft willen zien een droombaan!
Turkije was mijn eerste bestemming en ik verwachtte me in elk land zo thuis te voelen. Dat bleek niet het geval. De meeste landen heb ik met veel plezier bezocht, maar in Indonesië en vooral ook Thailand had ik veel moeite met het klimaat en de mensen. Gelukkig volgde er bijna altijd een reis naar Turkije. Hoe het verder allemaal verliep lees je in mijn boek...