Aan het werk
…een andere kant van Turkije
Eigenlijk kon ik niet geloven dat ik echt in Turkije aan het werk was. Dat mijn wekker elke ochtend om 5.30 uur afging, omdat we met de gasten moesten wandelen, droeg niet bij aan de feestvreugde. En toch, het feit dat ik in Turkije was, maakte veel goed.
Wat deden we nou precies?
De gasten die in ‘ons’ hotel op vakantie kwamen, hadden een speciale gezondheidsreis geboekt. Een week lang minimaal drie uur per dag intensief bewegen en tussendoor genieten van verschillende sappen. Dat betekende ’s morgens vroeg opstaan voor een uur stevig door wandelen. Ik werd ingewerkt in Kaş, waar het hotel op een schiereiland stond. Een prachtige, heuvelachtige omgeving, met langs de hele wandelroute een ongekend uitzicht over zee. Een rondje eiland was een uur lopen (afhankelijk van je tempo) en dus uitermate geschikt voor onze gasten. Na een paar dagen werd dat wel wat eentonig, maar het rondje de andere kant oplopen doet dan wonderen. Na de wandeling was er voor iedereen een fruitshake en even tijd om bij te komen.
Rond 11.00 was het tijd voor de aerobics les, waar een fanatieke trainster iedereen flink liet werken. Als lunch was er een tomaten/komkommershake, gevolgd door een paar uur rust. Aan het eind van de middag stond de aquatraining op de planning en moest ik echt aan de bak. Tussen de bedrijven door was er tijd voor massages, genieten van het mooie weer of een uitstapje naar het plaatsje Kaş (toch ook weer een uurtje lopen).
De eerste week heb ik mij zo goed mogelijk aan het programma voor de gasten gehouden, maar na een paar dagen bleek dat werken en ‘sappen’ niet echt te combineren viel. Gelukkig verzorgde een van de Turkse medewerkers heerlijke maaltijden. Na drie weken vertrok ik uiteindelijk naar Patara. Een nog kleinere plaats met minder toerisme, maar wel weer in een prachtige omgeving. Een wandeling van een half uur bracht je naar een schitterend, breed zandstrand. Een van de weinige natuurlijke zandstranden in Turkije. Onderweg loop je langs ruïnes van de oude Lycische beschaving en ik ontdekte dat het plaatsje ooit een havenstad was en de zee tot aan het dorp kwam. Als je daar zo loopt kun je je dat nauwelijks voorstellen.
Omdat het hotel dichterbij het centrum lag, maakten we vaker een uitstapje en kregen al snel meer binding met de lokale bevolking. Ik was in mijn element, probeerde zoveel mogelijk Turks te spreken als ik kon, maar merkte ook de beperkingen van mijn taalkennis. Hoe kon ik dit werk nou combineren met de taalcursus? De dichtstbijzijnde stad waar ik verder zou kunnen met de cursus, Antalya, was te ver weg. Dan maar zoveel mogelijk oppikken van mijn contacten en weer aan de cursus als het seizoen ten einde liep.
Dat einde kwam voor mij sneller dan verwacht. Toen ik zes weken aan het werk was, belde de baas met de mededeling dat hij geen werk meer voor me had. Het aantal gasten liep terug en hij zou alleen nog het hotel in Kaş blijven gebruiken. Ik kon zaterdags met de gasten mee terug naar Nederland. Eerst was ik met stomheid geslagen, vervolgens werd ik boos. Ik liet mij niet zomaar wegsturen! Met een paar weken te gaan, voor ik terug moest naar Nederland voor de bruiloft van mijn broer, besloot ik mijn geluk in Antalya te gaan beproeven. Bepakt en bezakt stapte ik bij de toegangsweg naar Patara in de bus naar Antalya en een paar uur later bij de eindhalte uit. Het was inmiddels redelijk laat geworden en omdat ik geen idee had waar ik precies was of waar ik naar toe moest, pakte ik een taxi met de opdracht: breng me naar een pension in Kaleiçi. Dat was het echte centrum wist ik en als ik voor deze nacht onderdak had, kon ik morgen rustig verder kijken. Moe van alle commotie en het reizen en doordat het inmiddels echt donker was, zag ik weinig van de buurt, maar het oogde wel sfeervol. In een achteraf straatje stopte de taxi en de chauffeur liep met me mee naar de receptie van Pansiyon Gözmen. Ik kreeg een kamer, dook snel mijn bed in en sliep tot ver in de ochtend.
Ik kon nog geen foto's vinden, die hier bij horen.
Iets meer context
In 1999 werkte ik voor Toeristiek. Een bekende organisatie in de reisbranche die objectieve beschrijvingen maakte van alle toeristische accommodaties op zon- en skibestemmingen over de hele wereld. Daarvoor stuurden zij elk jaar zo'n 25 medewerkers de wereld over. Sommige reizen maakte je samen met een collega, sommige alleen. Op die reizen ging je een hele lijst hotels langs om alle gegevens te controleren of een nieuwe beschrijving te maken en voegde je de nodige informatie toe over de plaats. Voor iemand die altijd al de hele wereld heeft willen zien een droombaan!
Een echt Turks theehuis
Turkije was mijn eerste bestemming en ik verwachtte me in elk land zo thuis te voelen. Dat bleek niet het geval. De meeste landen heb ik met veel plezier bezocht, maar in Indonesië en vooral ook Thailand had ik veel moeite met het klimaat en de mensen. Gelukkig volgde er bijna altijd een reis naar Turkije. Hoe het verder allemaal verliep lees je in mijn boek...