Emigreren
... het avontuur begint
Het weerzien met mijn ouders, verdere familie en vrienden voelt goed, maar ik kom niet zo ‘thuis’ als wanneer ik in Turkije ben. Het scheelt dat ik gelijk meegezogen word in de voorbereidingen voor de bruiloft, zodat ik weinig tijd heb heimwee te voelen.
Mijn broer en schoonzus hebben een heel relaxte bruiloft (zo wil ik ook wel trouwen) en het getuige zijn had ik niet willen missen. Als alles weer tot rust is gekomen, bespreek ik met mijn ouders en twee beste vriendinnen wat mij nu te doen staat. Mijn hele hart, lijf en ziel schreeuwen dat ik terug moet naar Turkije, maar hoe ga ik dat doen? Solliciteren vanuit Nederland is geen optie. Als ik in Turkije wil wonen en werken, moet ik daar naar toe. En dus zeg ik mijn huur op, verkoop een deel van mijn inboedel en sla de rest op (bij paps en mams en een vriendin op zolder). Mijn meest dierbare bezittingen gaan in de koffer mee naar Turkije.
Het is wel even flink aanpoten, want ik heb behoorlijk wat spullen verzameld waar ik nog geen afscheid van wil nemen. En tot overmaat van ramp moeten we de vloerbedekking uit het hele appartement verwijderen. De dag voor ik naar Turkije vlieg lever ik mijn sleutel in en denk er nog net op tijd aan dat ik me uit moet schrijven bij de gemeente. Dat is wel even een ‘slik’-momentje. Nu gaat het echt gebeuren: ik emigreer!
Ik kom weer midden in de nacht aan, bij een ander pension. Monika, een klasgenote, vond dit een prettig pension en we konden er mogelijk een kamer delen. Voor die nacht vind ik het prima, ik wil alleen slapen. De volgende dag blijkt het pension toch niet ideaal, Monika zit voorlopig nog ergens anders, dus ik ga naar Özmen om te vragen wat daar mogelijk is. Een grotere kamer voor minder geld, dus ik verhuis weer snel.
Het dakterras met uitzicht
Later die dag tref ik Monika bij Tömer, om ons aan te melden voor de volgende cursus. Of mijn derde deel doorgaat is nog twijfelachtig met slechts drie aanmeldingen. Als we weggaan treffen we ‘onze’ leraar die vertelt dat de cursus wel door zal gaan, omdat er in zijn groep 2 genoeg leerlingen zitten die verder willen. Met dat goede nieuws gaan we lunchen. Na de lunch neemt Monika me mee naar een kerk waar ze boeken uitlenen. Aangezien ik mijn laatste leesboek inmiddels uit heb, ben ik dringend toe aan nieuw leesvoer. Ik kan niet gelijk boeken meenemen, want de kerk is dicht. Bij het pension dat ook aan boekenruil doet is niemand aanwezig, dus ik heb even geen geluk. Aan het begin van de avond lukt het wel en blij breng ik mijn buit naar mijn kamer, om vervolgens Monika te treffen voor weer wat eten. Samen eten is toch fijner.
Als ik later die avond weer op mijn kamer ben, raak ik verstrikt in mijn financiële situatie. Een vraag die me vrijwel steeds bezig houdt is: hoe lang kan ik hier blijven? Gevolgd door wat rekenwerk met als conclusie: als… dan… Uitgaande van de beste en slechtste scenario’s, die me soms erg moedeloos maken. En dan ben ik nog niet eens een week hier en heb ik geen idee hoe het allemaal gaat lopen! ‘Hou je gewoon aan je plan!’ hoor ik mezelf zeggen. De komende maanden verder met Turks leren, oriënteren op en informeren naar werk bij diverse hotels en dan hopelijk met de start van het nieuwe seizoen lekker aan het werk.
Een paar dagen later zit ik weer op school, alsof ik nooit weg ben geweest. Wat is het heerlijk weer met allerlei nationaliteiten dezelfde taal te spreken. Hoe verschillend we ook zijn, dat hebben we in ieder geval gemeen. Deze keer volg ik de les samen met een Engelse en twee Duitse meiden (de Russen laten nog even verstek gaan). Ook in de pauzes spreken we vooral Turks en ik maak steeds vaker een praatje met de vrouwen die in het pension werken. Zij spreken echt alleen maar Turks. Die gesprekken kunnen over van alles gaan, maar meestal beginnen we met wat makkelijke onderwerpen. Grammaticaal is mijn Turks nog lang niet goed, maar ik begrijp steeds meer van wat er tegen me gezegd wordt, wat ik op tv hoor, enz. En dat geeft me weer goede moed voor de toekomst. De eerste week van de cursus dacht ik nog dat ik de taal nooit onder de knie zou krijgen en dat ik alles voor niets heb gedaan. Natuurlijk is het nooit voor niets, maar toch. Maar ik ben deze week echt goed in de stof gekomen en ik begrijp de grammatica steeds beter. Toen ik de vorige keer hier de lessen volgde, snapte ik nog niet de helft. We hebben nu ook een zeer goede lerares. Ze schrijft veel op het bord, legt grammatica heel uitgebreid uit en laat ons heel veel spreken. Gisteren kregen we ieder een briefje met 1 woord erop en dat moesten we aan de rest van de klas uitleggen, in het Turks, zonder het woord zelf te gebruiken. Zo leer je steeds meer nieuwe woorden. Vandaag kregen we een zin op papier en moesten we op bord tekenen wat er stond. En de rest dus de zin raden. In het begin kijk je elkaar vreemd aan, maar het is een zeer leuke manier van leren.
In het weekend heb ik weer veel tijd doorgebracht met Monika. We hebben heerlijk zitten kletsen, over van alles en nog wat. Natuurlijk ook over jongens en dat met name Turkse mannen toch een aparte manier van doen hebben. Dat Mustafa (vriendje van me uit Patara) bijvoorbeeld niets meer van zich laat horen en je denkt dat hij toch je vriend niet meer wil zijn… en dan belt ie ineens weer.
Of ik hem miste. Jawel. Waarom ik dan niet naar hem toe kwam. Omdat ik daar geen geld voor heb. Hij kon me wel geld sturen. Daar zit ik niet echt op te wachten. Maar, als hij geld heeft, kan hij ook naar Antalya komen, toch? Daar was hij het wel mee eens en hij zou misschien het volgende weekend komen. Geen idee wat hij zich daarbij voorstelt, maar langer dan het weekend hoeft hij van mij niet te blijven. Dat leidt me veel te veel van mijn schoolwerk af. Maar goed, ik heb ondertussen wel geleerd dat ze altijd vol plannen zitten, maar dat er uiteindelijk niets van komt. En eigenlijk is het wel lekker rustig zo. Geen ‘kerel’ die van alle kanten aan je trekt en je wil laten doen wat hij goed vindt. Daarvoor ben ik tenslotte ook niet naar Turkije gekomen. Een relatie kan best leuk zijn, maar het moet mijn leven niet te veel in de weg gaan zitten…
Verder geniet ik vooral van het heerlijke weer hier. Overdag is het met 40+ graden vaak wel echt heet, maar als je in de schaduw zit met de zeebries om je heen is het heel aangenaam. En wat ik dan vooral heerlijk vind is ’s avonds laat op het dakterras van het hotel genieten van alle geluiden en geuren die met dat briesje meekomen. Een beter moment voor het slapen gaan kan ik me niet voorstellen!
Iets meer context
In 1999 werkte ik voor Toeristiek. Een bekende organisatie in de reisbranche die objectieve beschrijvingen maakte van alle toeristische accommodaties op zon- en skibestemmingen over de hele wereld. Daarvoor stuurden zij elk jaar zo'n 25 medewerkers de wereld over. Sommige reizen maakte je samen met een collega, sommige alleen. Op die reizen ging je een hele lijst hotels langs om alle gegevens te controleren of een nieuwe beschrijving te maken en voegde je de nodige informatie toe over de plaats. Voor iemand die altijd al de hele wereld heeft willen zien een droombaan!
Een echt Turks theehuis
Turkije was mijn eerste bestemming en ik verwachtte me in elk land zo thuis te voelen. Dat bleek niet het geval. De meeste landen heb ik met veel plezier bezocht, maar in Indonesië en vooral ook Thailand had ik veel moeite met het klimaat en de mensen. Gelukkig volgde er bijna altijd een reis naar Turkije. Hoe het verder allemaal verliep lees je in mijn boek...
Turkse Liefde - Lycische beschaving